ترجمه آیه ۳ سوره بقره :

(پرهیزکاران) کسانی هستند که به غیب ایمان می‌آورند و نماز را برپا می‌دارند و از تمام نعمتها و مواهبی که به آنان روزی داده‌ایم، انفاق می‌کنند.

داوود رقی میگوید که امام صادق در تفسیر این آیه فرمودند:

متَّقین کسانی هستند که به قیام حضرت قائم(مهدی) ، که البته حق است، اقرار و ایمان داشته باشند.

اثبات الهداة ج۵ ص۷۲

کوفه ، پایگاه مشترک امام حسین(ع)و حضرت مهدی (عج)

ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ‏(ع) ﻋﺼﺮ ﺑﺪﻋﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻏﻔﻠﺖ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ.

ﺳﻨﺖ ﺭﺳﻮﻝ ‏(ص‏) ﺗﺮﮎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﺴﯽ ﭼﻮﻥ ﯾﺰﯾﺪ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﯿﻮﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺴﯿﻦ ﻭ ﯾﺎﺭﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﮔﺎﻩ ﺑﺮﻭﻧﺪ .

ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻬﺪﯼ ‏(عج‏) ﻧﯿﺰ ﻭﻗﺘﯽ ﻗﯿﺎﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻋﺼﺮ ﺟﺎﻫﻠﯿﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺩﯾﻦ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. 

ﺯﻣﺎﻧﻪ امام ﺣﺴﯿﻦ(علیه السلام) ﻭ امام ﻣﻬﺪﯼ ‏( ﻋﻠیه ﺍﻟﺴﻼﻡ ‏) ﺩﺭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻓﮑﺮﯼ، ﻓﺴﺎﺩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ،

ﺭﻭﺍﺝ ﺑﯽ ﺩﯾﻨﯽ ﻭ ﺑﺪﻋﺖ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺍﺳﺖ.

 ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ‏(ع) ﺩﺭ ﺧﻄﺒﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﮐﺮﺑﻼ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ:‏« ﺑﺮﺍﺳﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺳﺨﺖ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﻭ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩ، ﺧﯿﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺧﺖ برﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺟﺰ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﺎﭼﯿﺰﻯ، ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﻪﻣﺎﻧﺪﻩ ﻇﺮﻑ، ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﭘﺴﺘﻰ ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺍﮔﺎﻫﻰ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ . ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻰﺑﯿﻨﯿﺪ کﺴﻰ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻰکﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻞ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻰکﺸﺪ. ﺗﺎ ﻣﯚﻣﻦ، ﺑﻪ ﺣﻖ، ﻣﺸﺘﺎﻕ ﻟﻘﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﺷﻮﺩ؟ ﻣﻦ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻧﻤﻰﺑﯿﻨﻢ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﺳﺘﻤکﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺟﺰ ﻣﺤﻨﺖ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ. ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺩﯾﻦ ﻟﻌﺎﺑﻰ ﺍﺳﺖ کﻪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﻭﺑﺮﺍﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺁﺯﻣﺎﯾﺶ ﺭِﺳﺪ ﺩﯾﻨﺪﺍﺭﺍﻥ کﻤﯿﺎﺏ ﺷﻮﻧﺪ.

 ﺗﺤﻒ ﺍﻟﻌﻘﻮﻝ، ﺣﺮﺍﻧﯽ، ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ، ﺹ 245

ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ‏(ع) ﻧﯿﺰ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻇﻬﻮﺭ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ:

‏« ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻬﺪﯼ ‏(عج) ﻗﯿﺎﻡ ﮐﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﻭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺍﺳﺖ کﻪ_ﻣﺮﺩﻡ- ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﺗﺎﺑﻊ ﻫﻮﻯ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﺃﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﯿﺮﻭ ﻗﺮﺁﻥ کﻨﺪ، ﻭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺍﺳﺖ کﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺑﻊ ﺭﺃﻯ ﺧﻮﺩ کﺮﺩﻩﺍﻧﺪ . ... ﭘﺲ ﺭﻭﺵ ﻋﺎﺩﻻﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ کﺘﺎﺏ ﻭ ﺳﻨّﺖ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ .

 ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﺔ / ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﻬﯿﺪﻯ ، ﺹ 138

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻓﻀﯿﻞ ﺑﻦ ﯾﺴﺎﺭ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ ‏(ع) ﺭﻭﺍﯾﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ کﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ :

‏« ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ کﻪ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﺎ ﻗﯿﺎﻡ ﻣﯿکﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﺩﺍﻧﻰ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ کﻪ ﺩﺭ ﻧﻔﻬﻤﻰ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻝ ﺟﺎﻫﻠﯿﺖ کﻪ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺑﻮﺩ؛ ﺑدترند.

ﻋﺮﺽ کﺮﺩﻡ : ﭼﻄﻮﺭ؟

 ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻭﻗﺘﻰ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ ‏(ص‏)ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺷﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺘﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻭ ﺻﺨﺮﻩﻫﺎ ﻭ ﭼﻮﺑﻬﺎﻯ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪﻩ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﯽ کﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻰ کﻪ ﻗﺎﺋﻢ ﻗﯿﺎﻡ ﻣﯿکﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ کﺘﺎﺏ ﺧﺪﺍ ‏(ﻗﺮﺁﻥ‏) ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﯿﻞ ﺧﻮﺩ ﺗﺄﻭﯾﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﻣﯽ کﻨﻨﺪ. 

ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻷﻧﻮﺍﺭ ‏ ،ﺝ 52 ، ﺹ 362